نویسنده در این مقاله به سیاست هایی رایج نمره دهی اشاره دارد که منجر به روش های نادرست اندازه
گیری فردی یا جمعی در مدرسه می شود و دانش آموزان را قانع می کند که مدرسه محلی برای اطاعت و نمره
جمع کردن است نه محلی برای یادگیری.هدف وی از تمرکز بر این سیاست ها جلوگیری از قربانی شدن پیشرفت
به خاطر رسیدن به کمال است.یکی از این روش ها استفاده از معدل یا میانگین نمره ها برای محاسبۀ نمرة نهایی: محاسبۀ معدل نمرات در یک
بازة زمانی به معنای آن است که تصور کنیم یک فرد هرگز اشتباه نمی کند یا به احتمال زیاد، اشتباهات او مانع
موفقیتش می شوند.که این رویکرد توجه نکردن به واقعیت فرایند یادگیری است. معلمان هم سزاوار اعتباری
هستند که تأثیر تدریس و مداخلات آ نها را نشان میدهد.روش دوم نمره دهی به تمرین یا تکلیف شب: نمره دهی اجباری به تکالیف ها براساس این تفکر است که دادن نمره به تکلیف، حتی اگر در شرایط غیر ایده آل انجام شده باشد، به عملکرد بهتر منجرخواهد شد و دو پیامد
نامطلوب خواهد داشت. زیرا دانش آموزانی که با ناراحتی تکلیفها را انجام می دهند، برایشان چندان اهمیتی ندارد و مدرسه را به شکل دردناکی خسته کننده می داند و دانش آموزان که هیچ تکلیفی را انجام نمیدهند زیرا نمیتوانند به تنهایی از پس تکلفها برآیند آن را تحقیرآمیز ارزیابی می کنند. پس دانش آموزان هیچ یک ازآن دو گروه با آموزش معتبر و درستی رو به رو نمی شوند.