هدف پژوهش حاضر، بررسی جایگاه یادگیری مداوم در اسناد بالادستی آموزش و پرورش با تأکید بر سند تحول بنیادین و سند برنامه درسی ملی است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی )اسنادی( است. یافته های پژوهش بیانگر آن است آموزش مداوم دارای جامعیتی است که کلیه اجزا و عناصر آموزشی و پرورشی را در برمی گیرد. این نوع آموزش، نظام آموزشی خاصی نیست، بلکه بستری است که هر طرح آموزشی جامع بر مبنای آن ایجاد می شود ، لذا باید زمینه ساز پیشرفت و توسعه هر یک از اجزای تشکیل دهنده نظام تربیتی باشد. در اسناد بالادستی آموزش و پرورش از جمله سند تحول بنیادین و سند برنامه درسی ملی به اهمیت یادگیری مداوم توجه شده است و به منزله نقشه های راه ، زمینه ایجاد تحول همه جانبه، گسترده و عمیق در مفاهیم و محتوای آموزشی را فراهم می آورد . این اسناد تحول آفرین با تدارک فرصت های تربیتی متنوع و جامع، درصدد است تا امکان کسب شایستگی های لازم جهت درک و ا صلاح موقعیت براساس نظام معیار اسلامی توسط دانش آموزان را میسور سازد و آنان را برای تکوین و تعالی پیوسته هویت خویش تا دستیابی به مراتبی از حیات طیبه یاری رساند.