دو فصلنامه مطالعات برنامه درسی آموزش عالی

نظریه­ پردازی تبیینی و نظریه ­پردازی تفهمی در برنامه درسی که به ترتیب منسوب به رویکردهای تجربی-آزمایشی و پدیدارشناسی-تفسیری هستند با ابتنای انحصاری به علوم تجربی به بیگانگی از معنای ژرف زندگی و با تکیه بر تجربه ­های زیسته به تنهایی به نادیده گرفتن دقت علمی منجر می ­شوند. مقاله حاضر با توجه به این موضوع، ابتنای به مفروضه ­های اساسی عصب ­پدیدارشناسی از قبیل هستی­ شناسی بدنمند، معرفت­ شناسی موقعیتی و غیر قطعی و روش­ شناسی متعامد را زمینه نظریه ­پردازی در برنامه درسی با هدف توجه یکپارچه به ابعاد مختلفِ حیات انسانی می­ داند.