خودگردانی، هدفی تربیتی با محوریت توانایی انتخاب و قضاوت مستقل است. این هدف در دهه های اخیر بیش ازپیش مورد توجه صاحبنظران تعلیم وتربیت قرار گرفته است. ازآنجاکه تحقق این هدف در متربیان، مواجهه هوشمندانه و مؤثر آنها با سلطه گریهای پنهان و آشکار را به دنبال خواهد داشت، توجه به این هدف در نظام تعلیم وتربیت، امری اجتناب ناپذ یر به نظر میرسد. برهمین اساس و باتوجه به محوریت سند بنیادین تحول در تعلیم وتربیت کشور، پژوهش حاضر به شیوه تحلیل کیفی محتوا و درراستای تبیین جایگاه خودگردانی فردی در این سند راهبردی شکل گرفت. بررسیها نشان داد با وجود آنکه اشاره مستقیمی به خودگردانی به عنوان هدفی تربیتی در سند بنیادین مشاهده نشده است. با این وجود، گزاره های مرتب با خودگردانی شامل انتخابگری، آزاداندیشی، اختیار، اراده، شهامت، آگاهی، تعقل، بصیرت و... به وفور در سند یافت میشود. با این وجود، تفکر انتقادی و تحلیل به عنوان اصلی ترین بستر تحقق استقلال اندیشه و خودگردانی، کمتر مورد توجه قرار گرفته است.