پژوهش حاضر با هدف معرفی هویت دینی انسان و تبیین پیش‌بایست‌های طراحی برنامه درسی مختص به آن انجام گردید. روش پژوهش تحلیلی - استنباطی و منبع اصلی آن؛ تفسیر گرانقدر المیزان بود هرچند از نظرات اختصاصی گروه نویسندگان نیز استفاده شد. نتایج نشان داد که انسان فطرتا هویتی الهی و توحیدی دارد و مظهر حقیقی شناخت، تکوین و تعالی آن عبودیت است. عبودیت شایسته نیز توام با خضوع و خلوص بوده و تسلیم صرف شدن در برابر اراده خدا و رضای اوست. اتخاذ این نگاه توانست سه پیش‌بایست بینشیء گرایشی و کنشی را جهت طراحی برنامه درسی مختص به آن که همان برنامه درسی هویت‌بخش دینی است ترسیم کند. بر این اساس، برنامه درسی باید بکوشد تا دانش آموز را به شناخت خدا در وجوه مختلف، شناخت نفس اماره و مسیرهای رشد دهنده آن، شناخت شیطان و اغواگری او، تفکر در آفرینش و نشانه‌های خدا، شناخت روز حساب، ملاقات باخدا، انقطاع الی‌الله، حب فی‌له، تضرع به درگاه خدا، گردن نهادن در برابر امرونهی الهی، ذکر و تسبیح، شکرگزاری، اقامه نماز و دعا دعوت کند و جذب و ماندگار گرداند و از این طریق منتظر تعالی رفتارهای فردی و اجتماعی او باشد.
فصلنامه مطالعات ملی، شماره پیاپی 86، دوره 22، تابستان1400، ص3 -26