پدیده قومیت و چندفرهنگی از دیرباز یکی از مسایل اصلی جامعه ایرانی بوده است. پژوهش حاضر، به تحلیل و بررسی انواع رویکردها نسبت به قومیت در ایران و اثرات اجرای آن در نظام آموزشی ایران پرداخته است.رویکرد حاکم بر پژوهش حاضر از نوع پژوهش کیفی و روش آن توصیفی – تحلیلی است. داده‌ها به روش اسنادی و مصاحبه گردآوری و تحلیل شده‌اند. بنابراین درابتدا و به‌عنوان بحث ورودی، برخی از مهم‌ترین دیدگاه‌ها و پارادایم‌های جامعه‌شناختی مربوط به قومیت بررسی و سپس هرکدام از رویکردهای امنیتی و فرهنگی در حوزه قومیت، تعریف و تحلیل می‌شوند. همچنین در این پژوهش و در راستای پاسخگویی به سوال پژوهشی، مواضع افراد نسبت به پدیده قومیت در یک پیوستار ارائه و در فاز بعدی پژوهش، ویژگی‌ها، آثار و نتایج اجرای هرکدام از رویکردها از دیدگاه مصاحبه‌شوندگان بررسی و تحلیل شده است. شرکت‌‌کنندگان در این پژوهش، دانشجویان مقطع دکتری دانشگاه شهید بهشتی تهران می باشند که با روش نمونه‌گیری هدفمند، از بین آن‌ها، افرادی که از قومیت‌ها، مذاهب و مناطق مختلف ایران و در رشته‌های مختلف علوم انسانی در مقطع دکتری مشغول به تحصیل بودند، نمونه‌های مورد نظر انتخاب شدند. نتیجه‌گیری: برای پیشگیری از بروز مشکلات متعدد ناشی از پدیده ی قومیت، بهتراست رویکرد فرهنگی نسبت به آن در پیش گرفته شود و در برنامه های درسی اگر بر ارزشها و فرهنگهای محلی و اقوام توجه شود، نگاه به مسایل قومیت فقط نه به عنوان تهدید بلکه فرصتی برای شکوفایی جامعه و افراد تلقی می شود.
فصلنامه مدیریت و برنامه ریزی در نظام های آموزشی، دوره 13، شماره 1، پاییز و زمستان 1399، 56-37